10. Jak najdalej...

* * *

"Na Sen"

Jan Andrzej Morsztyn

           

Sen z śmiercią, brat z siostrą,

    Wiodą zwadę ostrą:

Ta wegnała Zosię w ciemne kraje,

[A] ten mi ją na noc w myśli daje.

    Słońce zazdrościwe,

           Czemu mię budzisz

I żałościwe

Myśli krótką pociechą łudzisz?

        Ranne twe wstanie

     Smacznie mi rwie spanie.

     Chciałem ją ułapić

I mile obłapić,

    Lecz konterfekt, który-m miał za żywy,

Nie był, tylko dym i cień prawdziwy.

Krótko tej pociechy,

   I widzę prawie,

Że me uciechy

Przez sen tylko są, a na jawie

   Za weściem słońca

Nie masz bólu końca.

Dokądże umykasz

        I z oczu mych znikasz?

        Przynajmniej choć tą zmyśl[o]ną twarzą

Uśmierz żale, co się we mnie żarzą!

Postój, me kochanie,

Albo mię z sobą

  Weź, albo spanie

Osłódź wdzięczną swoją osobą!

Zawieram oczy,

Czekać cię ochoczy.

Anna:

                           Czym jest nienawiść? Encyklopedie opisują to jako bardzo silne uczucie niechęci wobec kogoś lub czegoś, często połączone z pragnieniem by obiekt nienawiści spotkało coś złego. Nienawiść bywa przeciwieństwem miłości i opisywana jako męczące uczucie, następujące w wyniku bólu związanego z uczuciem zranienia, zemsty, wrogości... Jednak dla mnie nie jest męcząca, jest sposobem za życie. Sposobem, próbą egzystencji z tymi wszystkimi istotami. Raną się nawzajem, zabijają... to śmieszne. Co może zrobić człowiek innemu człowiekowi. Moim zdaniem nienawiść jest dobra, ale puki nie kieruje się jej do konkretnej osoby. Tym najbardziej możemy zranić, rozpadając świat na miliony małych kawałeczków...

                          Gdy rano pierwsze promienie słońca muskają delikatnie moje zaspane powieki karząc im się otworzyć ukazuje mi się wizja, wizja krwawego mordu, wielkiego rozlewu krwi,  ale to nie pierwszego lepszego, tylko zbrodni, która zmieniła mnie diametralnie. Zbrodni na najbliższych, zbrodni mojego wykonania... Na początku strach, nienawiść były tak ogromne aż namacalne. Ogień jako narzędziem zbrodni. Krew, krzyk i cierpienie- jego skutkiem. Później niewyobrażalna pustka, pustka w sercu, życiu. Pustka którą nie można wyrazić słowami. Niewyobrażalna otchłań, którą sama sobie zapewniłam... od której nie ma ucieczki. Jedynym ukojeniem może być.... śmierć...

* * *

                            Obudziłam się cała zalana potem, owe wizje nie chcą dać mi spokoju.. Nie wróć... to przecież wspomnienia z przed ośmiu lat., kiedy to całym moim ciałem targały emocje. Westchnęłam, nie wiem jak uporządkować sobie życie, jak dalej egzystować w świecie pełnym zła...

                           Powoli wstałam z łóżka, mogłam już pożegnać się z krainą snów, na pewno nie zasnę... Westchnęłam... Popatrzyłam na zegarek była godzina 5:48, wszyscy w posiadłości jeszcze śpią, gdyż generalna pobudka jest o 7:00. Westchnąwszy jeszcze raz postanowiłam wziąć zimny prysznic.

                           Chłodne kropelki wody bombardowały delikatnie moją twarz. Na początku całe moje ciało atakowały dreszcze, lecz po chwili przyzwyczajenia stały się przyjemnym doznaniem. Spływająca cienkimi stróżkami H2O była ukojeniem, oderwaniem od rzeczywistości chodź na krótki moment.

                          Skończywszy kąpiel zeszłam na dół by zrobić sobie zielonej herbaty z mandarynką ( Firmy TeaValley, polecam jest amerykańska). Po drodze zaszłam jeszcze do swojego pokoju by wziąć książkę. gdy byłam już w kuchni przy wielkim drewnianym stole zobaczyłam panią Kino.

- Witam cię Anno. - powiedziała gdy tylko przekroczyłam próg wielkich drzwi.

- Witam. - powiedziawszy to skłoniłam się nisko.

- Widzę, że znowu wstałaś wcześnie. - powiedziała dopijając ostatni łyk orzeźwiającej cieczy.

- Tak.

- Anno wiedź, że zawsze możesz liczyć na któregoś z domowników. My traktujemy Cie jak byś już była członkiem rodziny.

- Tak wiem. - odpowiedziałam, ale i tak nie chcę ich martwić, chodź pani Kino wyczuwa to, że coś się ze mną dzieje lecz czeka aż poproszę o pomoc. Są chwile kiedy myślę, że nie dam rady, ale nie mogę sobie pozwolić na słabość , to mogłoby się źle skończyć. Zrobiwszy napar, z książką pod pachą skierowałam się do biblioteki.

                         Pomieszczenie było bardzo ciemne, przez małe, wąskie okno wpadało bardzo mało naturalnego światła. Lubiłam to miejsce, od kiedy byłam małą dziewczynką. Z każdej strony ogromnego pomieszczenia ustawione były dwumetrowe regały, po brzegi wypełnione najznakomitszą literaturą. Był to jeden z największych zbiorów książek na świecie. Liczył 2 564 689 tomów. Ową rodzinną bibliotekę założył pierwszy z Asakurów 1000 lat temu. Podobno jego moc i potęga nie miały sobie równych. To bardzo intrygujące...

                         Do kiedy sięgam pamięcią zawsze lubiłam czytać. Przesiedziałam tu ponad połowę swojego życia. Przysiadłam się do małego stoliczka w samym środku biblioteki. Nigdy nie lubiłam sztucznego światła lampy. Więc zawsze miałam przygotowane tu świeczki. Owe światło zawsze mi wystarczało. Płomień wzmacniał się z każdą sekundą swojego istnienia. Ten widok zawsze mnie urzekał. Mogłabym tak bez końca wlepiać wzrok w ogień. Przysuwając bliżej dłoń czułam nastające ciepło bijące od płomyka. Lubiłam także zapach który wydawał topniejący się wosk, który delikatnie spływał po ścianach okrągłej świecy.

                        Położyłam kubek z parującą herbatą na stoliku, zrobiwszy to samo z książką przysiadłam się do niego. Owy tom znalazłam kilka dni temu, kiedy szukałam coś o podświadomościach medium. Po prostu wypadła pod moje nogi o mało co nie przewróciłam się o nią. Postanowiłam, że ją przeczytam, bo czemu nie...  Ostatniej nocy przeczytałam kilka stron tomu, który swą tajemniczością bardzo mnie wciągnął. Otworzyłam ją  więc na 48 stronie. Bardzo zainteresował mnie jeden fragment księgi:

                                      „Gdy lato się z Zimą rozejdą w Jesieni,

                                                   Sekretu mrok Słońce w sens jasny przemieni.

                                                   Gdy Lato od Zimy na zawsze odejdzie,

                                                   Rozpadnie się Księga i Świat w gruzach legnie.

                                                   Lecz jeśli połączą się znów Pory Roku,

                                                   Na wieki trwać będzie Porządek i Pokój."

                                                  Te Słowa zapisał H. Asakura.

                                                  Sens Głębi odnajdziesz w sercu swym.

Przeczytałam te słowa na głos lecz półszeptem. Wydawały się być jakieś inne od całości tekstu, chodź nie potrafiłam wyjaśnić tego uczucia.

                       W pewnym momencie książka tak po prostu wyleciała mi z rąk, nie wiedziałam dlaczego tak się stało czyżbym była aż tak roztrzęsiona? No cóż chyba jestem niezdarą... Podniosłam niesforną książkę, w tej chwili wypadła z niej mała, pożółkniała karteczka. czas zadbał o to by niemożna było prawie nic z niej odczytać. Odszyfrowałam tylko kilka słów między zamazanym tekstem:

 

Powtórzyłam słowa głośno, by móc odgadną ich sens.

- Qui nunc ... , ... transit, postea ... , duobus ... . - Napisane było to w starym szamańskim języku ( u mnie tym językiem będzie łacina) . Teraz powtórzyłam te słowa na swój ojczysty język.

- Teraz już ... , ... minęła, przyszłość ..., gdy Dwa ... . - Lepiej było by gdyby widoczny był cały tekst.

- Teraz już ...- hmm może chodzi o teraźniejszość, ale na pewno nie tą w tych czasach tylko tą gdy były pisane te słowa... O co może tu chodzić? Gdy tak zastanawiałam się na początkiem tej dziwnej wypowiedzi, poczułam, że tracę siły. Tak jakby coś wysysało energię życiową z mojego ciała. Przeszył mnie niewyobrażalny ból, przed oczami zobaczyłam dziwne światło. Które wcale nie oślepiało, wręcz przeciwnie uleczało zmęczone oczy. Nagle owe światło zaczęło gasnąć, od tej pory widziałam tylko ciemność...

* * *

Qui nunc it praeteritum transit, postea pervenerit, duobus erit.

Qui nunc it praeteritum transit, postea pervenerit, duobus erit.

Qui nunc it praeteritum transit, postea pervenerit, duobus erit.

                     Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. W okół mnie zaczęły wirować litery, które chwilę później tworzyły wyrazy, wyrazy zaś zadnie:  Qui nunc it praeteritum transit, postea pervenerit, duobus erit. ...Zaraz, zaraz tak właśnie zaczynały się słowa na tej kartce... Teraz widziałam cały tekst :

Teraz już mija, Przeszłość minęła,

przyszłość nadejdzie, gdy Dwa Jednym będzie.

- Teraz już mija, Przeszłość minęła, przyszłość nadejdzie, gdy Dwa Jednym będzie. - powtórzyłam te słowa na głos. O co tu chodzi? Jak Dwa może być równe jeden... Jak...

* * *

"Słońce Cieniowi w oczy zajrzy ninie

i odda xięgę - albo Święty zginie.

Blizna Ciemności wtenczas się zagoi,

gdy Krew Dziecięcia cały Świat zespoli. "

Te Słowa zapisał H. Asakura.

Sens Głębi odnajdziesz w sercu swym.